Տատիկիս մահանալուց հետո որոշեցի հավաքել նրա սենյակը․ Պահարանի դուռը բացելով՝ շոկի ենթարկվեցի․․․Երբեք մտքովս չէր
անցնի, որ նման բան կգտնեմ։Առավոտյան Կարինեն զանգահարեց ինձ, որ գնամ ու օգնեմ իրեն մտնել բնակարան։ Նա վախենում
էր: Տատիկի մա հից հետո նա այնտեղ չի եղել:
Եվ դա ավելի քան մեկ տարի է: Կարինեին յոթ տարեկանից մեծացրել է տատիկը։ Ծնողները մա հա ցել են ավ տով թարից: Նա շատ
էր սիրում իր միակ թոռնուհուն և ամեն ինչ արեց նրա համար։ Երեխան իսկապես ամեն օր գոհացնում էր տատիկին իր հաջողութ
յուններով։Սակայն երբ նա 19 տարեկան էր, նա սիրահարվեց մի տղամարդու, ով ապրում էր հարևանությամբ և ամուսնացավ՝ տե-
ղափոխվելով նրա հետ ապրելու։
Իհարկե, Կարինեն չմոռացավ տատիկի մասին,ով այնքան ջերմություն էր տվել իրեն։Նա իսկական տիկնոջ է դաստիարակել՝ զտված
և՛ բնավորությամբ, և՛ վարքով։ Այժմ թոռնուհին ամեն օր գոնե մի քանի րոպեով գալիս էր տատիկի մոտ։ Նրան ուտելու համեղ բան
էր բերում կամ պարզապես խոսում նրա հետ:Երբ տատիկը մ ահաց ավ, Կարինեն փակեց բնակարանն ու դադարեց այնտեղ գնալ։
Այնտեղ նայելը ինչ-որ կերպ ցա վալի էր : Եվ հիմա Կարինեն առաջին անգամ բացեց դռները: Անկյուններում սարդոստայններ էին
կախված։ Կինը, վհա տեցնող հիշողությունները քշելու համար, միացրեց ռադիոն։ Հաղորդավարի ձայնը խա խտեց լռությունը: Նա
բացեց պատուհանը, որպեսզի մաքուր օդ մտնի: Նայեց տատիկի սենյակը։Նրա ձեռքը պատահաբար հասավ դեպի պահարանը, որ-
տեղ նա երբեք չէր նայել տատիկի կյանքի ընթացքում, և շնչակտուր եղավ։
Արկղերի մեջ շատ թանկարժեք իրեր կային։ Դա տասներկու հոգու համար նախատեսված սպասքի արծաթյա հավաքածու էր, որը
դեռ փաթեթավորված էր գործարանային տուփի մեջ և ծածկված փայլաթիթեղով: Նրան դեռ ոչ ոք չի դիպչել։ Կային նաև բազմաթիվ
բյուրեղյա ծաղկամաններ և բաժակներ,որոնք Կարինեն նույնպես չէր տեսել։Տուփը լի էր ամենաբարձր ստանդարտի արծաթից պատ
րաստված զարդերով։
Ինչքան հիշում է Կարինեն, տատիկը երբեք զարդեր չի կրել։Կային նաև դիզայներական կոշիկների բազմաթիվ տուփեր, նույնպես
բոլորովին նոր։ Եվ տարբեր ոճերի զգեստներ տարբեր գործվածքներից։ Կրեպ դը շին, մետաքս, բուրդ՝ տարբեր ճաշակի և սեզոնի
համար: Կարինեն դրանցից ոչ մեկում չի հիշում տատիկին.
-Դա մի ամբողջ գանձ է, — զարմաց ավ Կարինեն,- ես երբեք չեմ տեսել տատիկիս նման նրբագեղ բաների մեջ:
Ինձ թվում է՝ տատիկս սպասում էր հարմար պահի, երբ ստիպված չէր լինի ինձ խնամել։ Նա հետաձգում էր ոչ միայն իրերը, այլև հա
րաբերություններն տղամարդու հետ։ Իսկ կյանքն անցնում է անխուսափելի արագությամբ: Եվ մենք միասին եզրակացրինք, որ հի-
մա պետք է ապրենք։ Եղեք սիրված և սիրեք: Հագեք ձեր լավագույն հագուստը: Հագեք ձեր սիրելի պիժաման կամ զգեստը: Վայելեք
ամենալավ բաները, որովհետև ոչ ոք չգիտի, թե ինչ կլինի վաղը, կամ արդյո այն կգա:
