Մորս շատ եմ սիրում, հասկանում եմ, թե ինքը ինչեր ա արել իմ համար, ոնց ա ինձ պահել, մեծացրել։ Չգիտեմ էլ խելքս ուր էր, որ համաձայնվում էի կնոջս հետ մորս ծերանոց տանելու հարցում։ Իրա բացակայությունը ինձ դաս եղավ, սկսել եմ մտածել էն կյանքի մասին, որ ապրել եմ ու հիմա ամեն օր ինձ մեղադրում եմ, ծերանոց եմ գնում, որ մորս համոզեմ ու տուն բերեմ։
Ինքն էլ ինձնից նեղացել ա ու չի ուզում հետս գա։ Ինձ ասում ա, ստեղ ավելի լավա, ավելի հոգատար են իմ հանդեպ ու ինձ ավելի շատ են սիրում, քան թե դու։ Սաղ կնիկս էր մեղավոր, ամեն օր նույն բանն էր ասում, թե իբր մորս հետ չի կարում ապրի, իրար հետ կռիվ են անում ու ըտենց բաներ։ Դե ես էլ չէի ուզում ընտանիքս կորցնեյի, ի վերջո հազիվ եմ ամուսնացել։
Երեխեքս էլ են մեղկ, իրանք էին էլի վերջում տուժելու։ Մնում ա մերս էլ ինձ հասկանա ու ների, թե չէ սաղ կյանք մեղքի տակ եմ մնալու։ Հիմա կասեք էլի իրա մասին ա մտածում, բայց ասեմ, որ սխալվում եք, էս ուրիշ դեպք ա։ Էս անգամ հաստատ իմ սխալը հասկացել եմ։ Կնգաս էլ հոր տուն եմ ուղարկել, որ մերս հետ գա ու տենա, որ փոխվել եմ։ Հուսով եմ էտ օրը կգա։
