Լուսինեն և Գոռն արդեն մի քանի տարի ամուսնացած էին, սակայն կինը միշտ ասում էր, որ երեխա ունենալ չի ցանկանում և երբեք չի պատրաստվում մայրանալ: Լուսինեն ամեն կերպ հետաձգում էր երեխա ունենալու պահը, իսկ ամուսինն ամենից շատ երազում էր հայր դառնալու մասին:
Լուսինեն ասաց, որ երեխա չի ունենա այնքան ժամանակ, մինչև կարիերա չկառուցի: Նա շատ էր ուզում անկախ և կայացած լինել: Լուսինեն ամուսնու օգնությամբ կարողացավ հասնել նպատակներին:
Դրանից հետո կինը հայտարարեց, որ պիտի ունենա իր սեփական տունը՝ նախքան երեխա ծննդաբերելը:
Գոռը գիշեր-ցերեկ աշխատում էր, որպիսի կարողանա տուն գնել: Եվ վերջապես, երբ Լուսինեի բոլոր ցանկությունները կատարվեցին, նա այլևս չկարողացավ մերժել Գոռին և համաձայնեց երեխա ունենալ:
Մի քանի ամիս անց Գոռը երջանկությունից յոթերորդ երկնքում էր, քանի որ իմացել էր, որ կինը հղի է, նա վստահ էր, որ ժամանակի հետ Լուսինեն կսկսի այլ կերպ վերաբերվել նրան, որ շուտով իրենց ընտանիքում նոր անդամ է ավելանալու:
Սկզբում Լուսինեն դժգոհում էր սեփական արտաքինից, ասում, որ իրեն դուր չի գալիս այդ ամենը, իսկ 5-6 ամիս անց սկսեց նույնիսկ մանկական մահճակալ և հագուստ գնել և պատրաստվել փոքրիկի լույս աշխարհ գալուն:
Եկավ երեխայի ծնվելու օրը: Ամուսինները շտապեցին հիվանդանոց, որտեղ 10 ժամ անց ծնվեց երկար սպասված աղջնակը:
Երբ ամուսինը հաջորդ օրն աշխատանքի վայրից զանգում էր կնոջը, ոչ մի կերպ չէր կարողանում նրա հետ կապվել: Թույլտվություն վերցնելով տնօրենից՝ Գոռը շտապեց ծննդատուն, որտեղ իրեն սարսափելի լուր հայտնեցին:
Պարզվեց, որ Լուսինեն իմացել է, որ երեխան ծնվել է նապաստակի շրթունքով, ինչին նորաթուխ մայրն ասել է, որ իրեն պետք չէ նման արատով երեխա և թաքուն հեռացել է հիվանդանոցից:
Գալով տուն՝ տղամարդը հայտնաբերեց, որ կնոջ պահարանը դատարկ է, նա ուղղակի անհետացավ…
