Ես Հաայստանը անչափ շատ եմ սիրում, բայց ցավն էն ա որ ես ստեղ անելիք չունեմ:
ՈՉ մի բարեկամ, ոչ մի հարազատ չի մնացել ստեղ: Ընտանիքս իմ հետ Եվրոպայում ա, ես էնտեղ եմ սոովորում, կարելի ա ասել լրիվ էնտեղ ենք տեղավորված, ու գալու մտքեր չունենք: ՄԵնակ սենց ամառները գալիս ենք կարոտներս լավ առնում ենք ու էլլի հետ ենք գնում;
Ես շատ եմ ուզում ամուսնանամ, բայց եվրոպացի աղջիկներին չեմ հավանում: Մի տեսակ իմ տեսակը չեն, համ էլ չեմ ուզում սերունդներս կիսահայ լինեն:
Ես երազում եմ գտնեմ իմ երազանքների հայ աղջկան, ում հետ սիրուն հայկական ընտանիք կձևավորենք, կունենանք լիքը երեխեք ու երջանիկ կապրենք:
Էս անգամվա գալուցս ոչ մեկին չգտա ինձ համապատասխան: ՉՉգիտեմ հիմա ինչ անեմ, ստիպվված պիտի հետ գնա,մ, բայց կուզեի մեկը լիներ իրա խաթր մնայի Հայաստանում: Կամ էլ եթե ինքը չուզեր մնալ, իրար հետ գնայինք մերոնց մոտ:
