Ժամանակին մայրս ստիպեց ամուսնանալ իր հարուստ ընկերուհու տղայի հետ առանց սիրելու․ Ողջ կյանքս պետք է ապրեի ստրու կի պես, եթե․․․Գրեթե մանկուց ինձ նե րարկել են, որ ինչ-որ մեկին պարտք եմ։ Միշտ էլ այդպես է եղել։ Ինձ ստիպել են անընդհատ գնալ իմ կամքին հակառակ։
Հետո ինձանից պահանջեցին լավ սովորել դպրոցում։ Ես անընդհատ զգում էի մորս ու հորս այս ճն շող հարձակումը։ Իմ պարտքն էր տուն բերել միայն լավ գնահատականներ և հիմնավոր գիտելիքներ։ Նույնը վերաբերում է օլիմպիադաներում և դպրոցական մրցում ներում տարած հաղթանակներին։
Հետագայում ցանկացա հաճախել մարմնամարզության պարապմունքների։ Այստեղ ես նույնպես պետք է ստանայի մրցանակներ և մասնակցեի բոլոր մրցույթներին։ Երբ ես երազում էի ճարտարապետ դառնալ, իմ ցանկությունները պարզապես հաշվի չէին առնում։ Ծնողներս ու տատիկս ինձ համոզում էին, որ ես չեմ կարողանա տիրապետել այս մասնագիտությանը, առավել ևս՝ գնալ մասնագի տությամբ աշխատելու:
Նրանք իրենց քիթը մտցրեցին նաև այստեղ և ընտրեցին, թե ես ինչ անեմ։ Ծնողներս ինձ համար ընտրեցին հրուշակագործի մաս նագիտությունը։ Քոլեջն ավարտելուց հետո մտածում էի, որ վերջապես ես ինքս կկարողանամ լիարժեք կյանքով ապրել և որոշում ներ կայացնել, բայց այստեղ էլ դա տեղի չունեցավ։
Ես պետք է ամուսնանայի նրա հետ, ում սիրում էր մայրս՝ իր լավ ընկերուհու որդու։Այս երկու կանայք որոշեցին, որ մենք կատարյալ ենք միմյանց համար: Հետո որոշում կայացրեցին, թե երբ և քանի երեխա պետք է ծնեմ, ինչպես անվանեմ և ինչ հագնեմ: Ես չգիտեի, թե ինչ է ազատ մարդ լինելը։
Այս բոլոր տարիներին ապրում էի ստրուկի պես։ Մի օր ես նստած էի այգում։ Ես մտածում էի, որ կյանքս անցնում է իմ կողքով։ Այս ամբողջ ընթացքում ես ապրել եմ ուրիշի կյանքով։ Այդ ժամանակ մի մարդ մոտեցավ ինձ և հարցրեց, թե ինչու եմ տխուր:Մեր միջև ինչ-որ կախարդանք կար, նրա կապույտ աչքերը պարզապես գերեցին իմ սի րտը:
Ամբողջ հոգիս թափեցի նրա մոտ ու պատմեցի այն մասին, թե ինչ էր կատարվում իմ հոգում այս տարիների ընթացքում։ Մենք գրե թե ամեն օր տեսնում էինք միմյանց գետի մոտ։ Նա ճարտարապետ է, միայնակ մարդ։ Մենք սկսեցինք հանդիպել, այո, հանդիպել: Ոմանց համար դա կարող է ծիծաղելի թվալ:
Այդ ժամանակ ես արդեն 37 տարեկան էի։Երկու ամիս անց ես որոշեցի ընդունել իմ կյանքում առաջին անկախ որոշումը՝ ես բաժան վեցի ամուսնուցս: Ես երբեք ոչինչ չեմ զգացել նրա նկատմամբ, ուստի կարևոր չէր, թե ինչ կասեին իմ ծնողները: Անցավ ևս երկու ամիս և ես ամուսնացա այս մարդու հետ։ Եվ երեք տարվա համատեղ ընտանեկան կյանքից հետո նրան դուստր պարգեցի։ Միայն այս դեպքում ես իսկապես երջանիկ զգացի, քանի որ արեցի այն, ինչ ես էի ուզում։
