Ժողովուրդ ջան, էսքան տարի մենակ իմ ընտանիքի համար եմ ապրել, ամեն ինչ էլ առել դրել եմ, տուն եմ ստեղծել, երեխեքիս էլ ամուսնացրել եմ, հիմա բոլորն էլ բախտավոր են, նորմալ ընտանիք ունեն, ես էլ թոռներովս եմ ապրում։ Հարսիս հետ էլ շատ լավ եմ, համարյա կռիվ չենք անում, փորձում ենք իրար հասկանալ։ Սաղ ունեցած չունեցածս թոռներիս վրա եմ ծախսում։
Տարել եմ դպրոցի համար ինչ պետք ա առել եմ,նոր շորեր, կոշիկներ, պայուսակ։ Գիտեն, որ բուֆետի փողն էլ ա իմ վրա։ Բա իմ թոռներն են, պիտի ոչ մի բանի պակաս էլ չունենան։ Սաղ զարմացել են, նույնիսկ էն օրը հարսս եկել ինձ ընենց բան էր ասում, որ մինչև հիմա հիշելուց փշաքաղվում եմ։ Ասում ա սկզբից մտածում էի, որ իրար հետ լեզու չենք գտնի, բայց հետո հասկացա, թե ինչ բախտավոր եմ, որ դու ես իմ կիսուրը։
Ինձ ասում ա ինձնից լավ ես երեխեքիս պահում, շնորհակալ եմ ամեն ինչի համար։ Դե ես էլ գրկեցի, հետո մի քիչ էլ խոսացինք։ Հիմա եմ հասկանում, որ ամեն ինչ էլ գնահատվում ա։ Հարսս լավ աղջիկ ա, որ էտքանը հասկանում ա, թե չէ մարդ կա ոչ մի բանի համար էլ երախտապարտ չէ։ Բա իմ պարտականությունն ա պիտի անեմ, հարսս էլ ա ջահել, շատ բան չի հասկանում։
