Ես ու ամուսինս երկար տարիներ չէինք կարողանում երեխա ունենալ ու որոշեցինք մի հրաշք բալիկի որդեգրել․ 1 տարի անց զանգ
ստացանք ու այնպիսի բան իմացանք, որ չգիտեմ հրաշք ասեմ, թե ճակատագիր․․․Ինձ որ ուրիշները ասում էին ուզում եմ երեխա
որդեգրեմ, ասում էի ոնց կարաք օտար երեխային նենց սեր ու ջերմություն տաք, ոնց որ ձեր սեփական երեխային, էդքան էլ հեշտ չի։
Մի խոսքով չեմ ասի բացա սական, բայց դե չէի հասկանում նման մարդկանց ու ոնց կարան ուրիշի երեխային պահեն։ Փաստորեն
ինչից վախենում էի, եկավ կպավ ինձ։ Քանի տարիա ամուսնացած եմ, ես ու ամուսինս չենք կարողանում երեխա ունենանք, բայց ոչ
մի խնդիր չունենք։Բժի շկները ասում են էդքան մի կենտրոնացեք, սթրե սից ու մտածմունքներիցա և այլն։Ես ու ամուսինս էլ չգիտեմ
ինչ համարձակությամբ, էն որ ասումա ինչ մեղուա կծել, որոշեցինք երեխա որդեգրենք։
Մեր պուճուր սիրուն հրեշտակին որդեգրեցինք,դեռ մի քանի ամսական էր,մայրը ծննդ աբերել էր, ու հրաժարվել երեխայից։Մեր պու-
ճուրին մի տարի պահելուց հետո զանգ ենք ստանում փաստ աբանից, ով էդ որդեգրման հարցերով էր զբաղվում, զանգում ասումա
բալիկա ծնվել, մայրը թողելա հիվ անդանոցում, գնացել։
Ներքին ձայնս ասում էր գնա իրան էլ որդեգրի։ Գնում ենք փաստաթղթերը ստորագրենք,ինչ տեսնեմ, էդ նոր ծնված պուճուրի ու մեր
բալիկի մայրը նույն կիննա։ Երկու անգամ ծննդաբերելա, երկու անգամ էլ երեխաներից հրաժարվել։ Էդ որ իմացա, վերջնականապես
համոզվեցի, որ պիտի էս պուճուրին էլ որդեգրեմ, քույր ու եղբայր պիտի միասին մեծանան։
