Ես ավտոբուսի չեմ սպասում, ուղղակի գնալու տեղ չունեմ․․․Աղջիկս տանից դուրս է հանել, տղես էլ կնգա գերի ա, չգիտեմ ինչ անեմ։
Ես ու մարդս մեր բիզնեսն ունենք, մեր տղեն տասը տարեկան ա:Բայց ինքնուրույն չի շարժվում, սայլակով ա, մշտական խնամքի կա
րիք ունի, բայց մենք աշխատում ենք և չենք կարող միշտ կողքին լինել։
Դրա համար որոշեցինք դայակ վարձել: Խոստանում էինք լավ վճարել, մենակ թե շատ հոգատար լիներ:Մի կին եկավ, բայց մի շաբա-
թից դրան վռ նդեցի: Տղուս թևի վրա կապտուկներ տեսա ու ամեն ինչ հասկացա: Մեկն էլ եկավ, բայց էլի երկար չմնաց: Մի օր փողո-
ցում մի տարեց կին տեսանք: Կուչ էկած նստել էր կանգառում:Էդ ժամին ավտոբուս չկար: Հասկացա, որ ինչ որ բան էն չի:
Մոտիկացանք, ասեցի, որ ավտոբուս էլ չի լինի, առավոտյան նոր կսկսենբ աշխատել: Տատին նայեց ինձ ու ասեց, որ ավտոբուսի չի
սպասում ուղղակի գնալու տեղ չունի: Ես խղ ճացի նրան: Ես ու ամուսինս իրար նայեցինք ու լուռ որոշեցինք, որ նրան մեր տուն տա-
նենք: Նա սկզբում հրաժարվեց, զգացի, որ ամ աչում էր, բայց հետո համաձայնվեց, այլ ելք չուներ:
Տանը պատմեց, որ աղջիկը տնից դուրս ա արել, տղեն էլ թուլամ որթի մեկն ա, կնոջ կրունկի տակա:Մենք միասին ընթրեցինք: Պատ-
մեցի,որ տղայիս համար դայակ եմ փնտրում:Պարզվեց,որ տատիկը ուսուցչուհի է եղել, նա հիանալի լեզու գտավ մեր որդու հետ: Մեկ
տարի անց նա դարձավ մեր ընտանիքի լիիրավ անդամը, նրա օգնությամբ մեր որդին ոտքի կանգնեց:
Մեր առաջին հանդիպումից անցել է երկու տարի, նրա երեխաները մի քանի անգամ եկան մեզ մոտ և ներողություն խնդրեցին իրենց
մորից։ Նա ներեց նրանց, բայց չցանկացավ վերադառնալ, ասաց, որ հիմա իր ընտանիքը մենք ենք։
