«Տուր ինձ որդի — ու կունենաս երեք միլիարդ» — էդ բառերն ինձ քանդեցին, բառիս բուն իմաստով։
Իմ անունը Լիզա Մարքլ է։ Տասնութս նոր էր լրացել, երբ հավաքեցի ճամպրուկս ու հեռացա մեր աղքատիկ փոքրիկ քաղաքից՝ մեծ քաղաք գնալու, լավ կյանքի հույսով։
Հորս վաղ էի կորցրել, մայրս էլ օր ու գիշեր աշխատում էր՝ փողոցում քաղցր ապուր վաճառելով, որ կարողանա պահել ինձ ու երկու քույրերիս։
Չէի կարողանում էլ նայել՝ ինչպես էր նա տանջվում։ Դրա համար որոշեցի գնալ քաղաք, որտեղ մի փոքրիկ լապշայի խանութում աման լվացողի աշխատանք գտա։
Աշխատանքը ծանր էր․ ամբողջ օրը ոտքի վրա՝ ձեռքերս մթնոլորտից ու օճառաջրից պղտորված, ճարպոտ։ Բայց ես դիմանում էի։
«Մի քանի տարի համբերիր», — ասում էի ինքս ինձ։
«Փող կկուտակեմ, կարի արհեստանոց կբացեմ, մորըս էլ կբերեմ էստեղ, որ վերջապես հանգստանա»։
Վեց ամիս անց արդեն մի քիչ ընտելացել էի քաղաքի կյանքին։
Ու հենց էդ ժամանակ նա հայտնվեց։
Անունն էր Մայքլ Քադդել՝ մոտավորապես 38 տարեկան, բարձրահասակ, միշտ անթերի հագնված՝ հատուկ կարի կոստյումով։
Յուրաքանչյուր շաբաթ առավոտ նա գալիս էր խանութ, պատվիրում նախաճաշի կոմբո ու ուտում հանգիստ, դանդաղ շարժումներով։ Ձեռքին՝ թանկ ժամացույց, դեմքին՝ ինքնավստահ, հանգիստ արտահայտություն։ Մարդիկ շշնջում էին, թե նա անշարժ գույքի մագնատ է՝ տասնյակ շենքերի տեր։
Ամեն անգամ, երբ նա մտնում էր, հայացքը մի պահ կանգնում էր վրաս։ Էդ կիսա-ժպիտը՝ միաժամանակ և՛ հմայիչ, և՛ վտանգավոր էր։
Մի երեկո, երբ արդեն փակելու էի խանութը, նա մնաց ու ասաց, որ ուզում է խոսել։
Ու հենց սկզբից անցավ բուն ասելիքին։
– Լիզա, – ասաց հանդարտ, – դու երիտասարդ ես ու գեղեցիկ, բայց կյանքը քո պես աղջիկների հանդեպ բարի չի լինում։
Ես քեզ առաջարկ ունեմ․ ծնիր ինձ համար որդի։
Կստանաս երեք միլիարդ դոնգ։
Կյանքդ կփոխես՝ տուն, մեքենա, ինչ ուզես։
Նրա խոսքերը մի տեսակ թունավոր մեղր էին՝ միաժամանակ վախեցնող ու գայթակղիչ։
Երեք միլիարդ դոնգ… դրանով կփոխհատուցեի մամայի պարտքերը, կբացեի սեփական խանութը, կօգնեի փոքր քույրիկիս սովորել համալսարանում։
Կասկածում էի, բայց նրա սառը ու տիրական հայացքը ասես ասում էր՝ ճանապարհ չունես։
– Լավ… համաձայն եմ, – շշնջացի ես՝ սիրտս գետնի տակ էր գնում։
Հաջորդ օրը Մայքլը ինձ համար քաղաքի կենտրոնում շքեղ բնակարան վարձեց։
Մի գիշերում կյանքս փոխվեց։ Փոքրիկ, խոնավ սենյակից տեղափոխվեցի լուսավոր բնակարան՝ կաշվե բազկաթոռներով, օդորակիչով, ամեն ինչով։
Նա ինձ փող էր տալիս, հագուստ, հարմարավետություն։
Բայց դրա դիմաց ես պիտի լինեի «մոտը», երբ ուզեր։
Գիշերները, երբ նա քնած էր կողքիս, ես լուռ լաց էի լինում։
«Պարզապես ծնիր երեխային, հետո ամեն ինչ կանցնի», – համոզում էի ինքս ինձ։
Ինը ամիս անց հղի էի։
Մայքլը, կարծես, գոհ էր ու մի քիչ մեղմացել էր։
Բայց հետո տարօրինակ բաներ սկսեցին։
Նա օրերով անհետանում էր, հեռախոսը միշտ անջատված։
Մի անգամ պատահաբար լսեցի՝ ինչ-որ մեկի հետ նյարդային խոսում էր.
– Նա երբեք չպետք է իմանա։ Լսո՞ւմ եք, երբե՛ք։
Ավելի շատ հարց տալ չէի համարձակվում։
Երբ ջրերս եկան, ցավը անտանելի էր։
Նրա անունն էի գոռում, մինչև որ վերջապես եկավ։
Ինձ տարավ թանկարժեք մասնավոր հիվանդանոց։
Ձեռքս բռնած ասում էր․ «Երբ ծնես, ամեն ինչ կունենաս»։
Բայց երբ արթնացա՝ արդեն վիրահատությունից հետո, կողքիս պառկած էր իմ առողջ փոքրիկ որդին։
Մայքլը՝ անհետացած։
Ո՛չ հաղորդագրություն, ո՛չ զանգ, ո՛չ հետք։
Երբ վերադարձա տուն, բնակարանը դատարկ էր՝ կարծես երբեք էլ չէր եղել։
Իմ նորածնին գրկած լաց էի լինում՝ ամբողջ մարմնով դողալով։
Մի քանի օր հետո հիվանդանոց եկավ մի կին՝ նրբագեղ, սառն աչքերով։
– Ես Մայքլի կինն եմ, – ասաց նա սառը ձայնով։ – Իրո՞ք կարծում էիր, թե նա քեզ սիրում է։
Քո երեխան պետք էր միայն մեր որդուն փրկելու համար։ Նրան ոսկրածուծի փոխպատվաստում էր պետք։
Դու ընդամենը գործիք էիր։
Էդ պահին ամեն ինչ հասկացա։
Մայքլը ամեն ինչ պլանավորել էր։
Նրա ավագ որդին հիվանդ էր, իսկ ես՝ հերթական «մայրը», ում խաբեց։ Ես արդեն երրորդն էի։
Իմ որդուն՝ իմ մարմնի մի մասնիկին, տարան։
Ինձ դուրս շպրտեցին բնակարանից՝ առանց ոչ մի կոպեկի։
Վերադարձա գյուղ՝ կոտրված, խայտառակված։
Մայրս միայն գրկում էր ինձ ու լուռ լաց լինում։
Փորձում էի կյանքս նորից հավաքել, բայց ամեն գիշեր նույն երազն էր՝ Մայքլը, ու իմ որդին, որին կորցրել էի։
Տարին անց հեռուստացույցով տեսա նրան։
Ծիծաղում էր՝ կողքին իր «գեղեցիկ» կինը, անշարժ գույքի մասին վավերագրական ֆիլմում։
Նրանց կողքին խաղում էր իմ որդին։
Իմ փոքրիկը։
Նա երջանիկ էր։ Նրանք բոլորը երջանիկ էին։
Իսկ ինձ պարզապես ջնջել էին, որպես անցանկալի հիշողություն։
Նայելով հայելու մեջ՝ հոգնած, սպառված դեմքիս, շշնջացի․
– Արդյո՞ք երբևէ կհասնեմ արդարության… թե՞ մինչև կյանքի վերջը մնալու եմ երեք միլիարդի խոստման զոհը։
