Իմ միլիարդատեր պապիկը ինձ թողել էր իր ամբողջ ունեցվածքը՝ մոտ 5 միլիարդ դոլար արժողությամբ։ Իմ ծնողները, ովքեր ինձ թռցրել էին շեմից դուս 18 տարեկանում, եկել էին կտակի ընթերցման՝ իրենց շողոքորթ усмешкой՝ «Բնական է, մենք ամեն ինչ կկարգավորենք քո փոխարեն»։ Բայց երբ դատավորը անցավ հաջորդ էջին, նրանց ժպիտները սառեցին…
Նրանք մտածում էին, թե արդեն հաղթել են այն պահին, երբ ես դատարանի դահլիճ մտա։
Իմ ծնողները՝ հենց նրանք, ովքեր 18 տարեկանում ինձ լքեցին ու թողեցին աշխարհում միայն մի ճամպրուկով ու «Այնուհետև դու քո արածը կանիր» նախազգուշացմամբ։
Հիմա նստած էին առաջին շարքում՝ ինքնավստահ ժպիտներով, թանկարժեք հագուկապով, համոզված, որ պապիկիս կտակը հաստատելու է իրենց երազածը— որ ամբողջը կանցնի իրենց վերահսկողության տակ, ու ես նորից կդառնամ կախված երեխան, ում կարող են ծալել իրենց կամքով։
Ես նրանց նայեցի։ Սկզբում՝ ոչ։
Ուզում էի, որ մի քիչ լռեն, ներսից անհանգստանան, մինչև որ կտրուկ կգա պահը։
Մի փոքր նախապատմություն։
Երբ երեխա էի, մտածում էի՝ սերը անպայմանական է։
Մտածում էի՝ ծնողները միշտ պետք է պաշտպանեն, ոչ թե դուրս շպրտեն, որպես ձախողված ներդրում։
Բայց շուտ հասկացա՝ իրենց համար իմ արժեքը սիրով չէր չափվում։
Այն չափվում էր օգուտով։
18 տարեկանում, հենց որ իմ վստահության ֆոնդը սպառվեց, նույն պահին էլ սպառվեց նրանց «սերը»։ Իմ զանգերը մնացին անպատասխան։ Տոները անցկացրի միանոք։ Սիրելիներին ասում էին, թե «կառուցում» եմ կյանքս։ Իրականում՝ ես այլևս շահավետ չէի։
Միակ մարդը, որ ինձ երբեք չէր թողնում, պապիկս էր։
Նա ստեղծել էր իր կայսրությունը ոչնչից, քրտինքով ու հաղթանակով, ու նա վաղուց էր զգացել նրանց ագահությունը։
Երբ նա մահացավ, ոչինչ չէի սպասում։ Միգուցե փոքր ժառանգություն, որ մի երկու տարի առանց սովի ապրեի։
Բայց հետո զանգեց փաստաբանը։
Ասաց, որ կտակը տարօրինակ է։
Խորհուրդ տվեց անձամբ գալ։
Երբ եկա դատարան, ծնողներս արդեն նստած էին՝ հագնված այնպես, ասես թագադրության էին եկել, ոչ թե կտակի ընթերցման։
Մայրս թեքվեց, ժպիտով, որը չէր հասնում աչքերին։
«Իհարկե, սիրելի՛ս,— շշնջաց, բարձր, որ լսեմ,— մենք ամեն ինչ կկարգավորենք քո փոխարեն։ Հինգ միլիարդը շատ է քո տարիքի համար»։
Դա ոչ թե հարց էր։ Ենթադրություն էր։
Այդ պահին իմ կասկածը դարձավ վստահություն։
Նրանց համար սա սգո օրը չէր։ Դա էր բիզնես հանդիպումը։
Սուգը կտրուկ է, բայց դավաճանությունը կարծրացնում է։
Չսկսեցի վիճել, չբարձրացրի ձայնը։
Ուղղակի նստեցի ու թողեցի, որ մի քանի րոպե էլ ապրեն իրենց խաբկանքի մեջ։
Պապիկս մի անգամ ասել էր․ «Լավագույն վրեժը համբերությունն է։ Թող մարդիկ իրենք գրեն իրենց վերջաբանը, մինչև դու նրանց գրիչը փոխանցես»։
Ու ես սպասեցի։
Դատավորը սկսեց կարդալ կտակը։
Սկզբում ամեն ինչ կանխատեսելի էր։ Կողմնակի հողեր, նվիրատվություններ, մանր ակտիվներ։
Ծնողներիս ժպիտները լայնանում էին ամեն տողի հետ։
Ապա նա հասավ գլխավորին․
«Իմ սիրելի թոռան եմ թողնում իմ ամբողջ ունեցվածքը՝ մոտ 5 միլիարդ դոլար արժողությամբ»։
Դատարանի դահլիճում այնպիսի լռություն տիրեց, որ ականջներիս մեջ ռնող ձայն լսեցի։
Չշարժվեցի։ Շունչս պահեցի։
Ուղղակի նայեցի նրանց դեմքերին։
Շոկ։ Խառնաշփոթ։ Հետո՝ ժպիտի տակ թաքնված՝ իբր «հանդուրժողականություն»։
Հայրս, ներսից մոտ, խեղդեց մի ծիծաղ։
«Դե, հա՛,— ասաց բարձր, որ բոլորը լսեն,— մենք ամեն ինչի մասին կհոգանք։ Դա տրամաբանական է»։
Բայց դատավորը դեռ չավարտեց։
Փոխեց էջը։ Ու այդտեղ երևաց պապիկիս ամբողջ հանճարը։
«Ո՛չ մի դեպքում,— կարդաց դատավորը,— իմ թոռան ծնողներին չի թույլատրվում կառավարել, դիպչել կամ որեւէ կերպ ազդել այս ակտիվների վրա։ Ստեղծում եմ հատուկ վստահության ֆոնդ՝ նրա անկախությունն ապահովելու համար։ Ցանկացած միջամտության փորձ կվերացնի նրանց բոլոր երկրորդական առավելությունները այս կտակից»։
Նրանց ժպիտները ճղվեցին՝ ինչպես ապակի ճնշման տակ։
Հետո նայեցի նրանց։
Մորս դեմքը գունատվեց։ Հայրս այնքան սեղմեց ծնոտը, որ ատամների կռռոցը լսեցի։
Նրանք սպասում էին իշխանություն ունենալու։ Փոխարենը ստացան արգելք։ Իրենց կապեցին իրավական շղթաներով, որ չէին կանխատեսել։
Թեքվեցի առաջ, շշնջացի այնպես, որ միայն իրենք լսեն․
«Պապն ամեն ինչ գիտեր։ Ձեր մասին»։
Մայրս դողաց։ Հայրս բացեց բերանը, բայց նորից փակեց։ Լռությունը ճնշեց։
Դատարանի դռները նրանց համար բանտ էին։
Նրանք ոչ միայն դուրս մնացին։ Նրանք խրված էին սեփական խայտառակության մեջ՝ նայելով իրենց անկմանը։
Դուրս եկա՝ առանց հետ նայելու։
Տարիներ շարունակ երազել էի բղավել, պատասխան պահանջել։
Բայց էդ պահին լռությունը ավելի ծանր էր, քան ցանկացած բառ։
Նրանց իշխանությունը վրաս մեռավ հենց այն պահին, երբ դատավորը փակեց թղթապանակը։
Նրանք այլևս իմ բանտապահները չէին։
Նրանք հանդիսատես էին իմ ազատագրման։
Իսկ ես արդեն ոչ թե անօգնական 18 տարեկան տղա էի։
Ես ոչ թե «ծախսվող երեխա» էի։
Ես ժառանգն էի։ Նրանց կործանման ճարտարապետը։ Կենդանի հիշեցում՝ ինչ են կորցրել, երբ ագահությունը գերադասեցին արյունից։
Երբ դուրս եկա արևի լույսի տակ, հիշեցի պապիկիս վերջին խոսքերը․
«Երբ գայլերը քո վրա են, մի կռվիր ուղիղ։ Կառուցիր ավելի բարձր հարթակ, ու թող իրենք սովից թուլանան»։
Նա կառուցեց այդ հարթակը։
Ես պարզապես բարձրացա դրա վրա։
Եվ երբ նրանց վերահսկման կայսրությունը փլվում էր, խղճահարություն չզգացի։
Զգացի արդարություն։
Քանի որ երբեմն վրեժը բարձրաձայն չէ։
