Անօթևան սևամորթ աղջիկը լողափում գտնում է միլիարդատիրոջ՝ անգիտակից վիճակում, նրա երեխայի հետ, իսկ հետո…
Բորբոքված գիշերվա սրտում, երբ ալիքները խփվում էին Էդեն ծոցի սուր ժայռերին, մի դժբախտ դեպք կատարվեց, որը փոխելու էր շատերի կյանք։
Մինչ ծովը կատաղած գոռում էր, ափին կանգնած էր մի փոքրիկ կերպար՝ մերկաթաթ, ոտքերը խրված սառը, թաց ավազի մեջ։
Աննան՝ վեց տարեկան անտուն սևամորթ աղջնակ, շատ բան էր տեսել իր կարճ կյանքում, բայց այն, ինչ տեսավ հիմա, անպատկերացնելի էր։
Ափին պառկած էր մի անգիտակից տղամարդ՝ գրկում մի փոքրիկ երեխա։ Երկուսն էլ թողնված էին անխնա ալիքների հույսին։
— Պարո՜ն, ձեզ ինչ է պատահել՞,— Աննայի ձայնը դողում էր, հազիվ լսելի քամու ձայնի մեջ։
Նա կամաց մոտեցավ, սիրտը բաբախում էր ամբողջ ուժով։ Տղամարդու գլուխը կախ էր, շուրթերը՝ ճաքճքած, մազերի մեջ՝ ջրիմուռներ։
Աննան խուճապահար ծնկեց նրա կողքին ու սկսեց թափ տալ ուսերից։
— Արթնացե՛ք, չի կարելի այստեղ քնել։
Բայց տղամարդը չէր շարժվում։ Նրա ծանր մարմինը ավելի էր խրվում ավազի մեջ։
Աննան նայեց նրա գրկին՝ փոքրիկ փաթեթին, որից երևում էր երեխայի փոքրիկ դեմքը՝ թաց վերմակի տակից։ Սարսափը սեղմեց աղջկա սիրտը։
Նա դիպավ երեխայի մատներին՝ հույսով, որ դրանք կշարժվեն, բայց ոչինչ չեղավ։
— Խնդրում եմ, արթնացե՛ք,— բղավեց նա, ձայնը խեղդվելով հուզմունքից։— Ձեր երեխային դուք պետք եք։
Այդ պահին Աննան հասկացավ՝ պիտի ընտրություն անի։ Կկարողանա գնալ ու թողնել նրանց ծովին, թե կփորձի փրկել։
Նա բռունցքները սեղմեց ու շշնջաց.
— Սա ճիշտ չի։ Ես ձեզ այստեղ չեմ թողնի։
Բոլոր ուժերը հավաքելով՝ Աննան սկսեց քաշել տղամարդուն ավազի արահետով։ Մերկ ոտքերը խրվում էին ավազի մեջ, բայց նա չէր դադարեցնում։ Սայլակը ճռճռում էր ծանրությունից, երեխան՝ փաթաթված, լուռ ու անշարժ։ Ամեն քայլը պայքար էր, բայց Աննան համառ էր։ Նա չէր կարող նրանց թողնել։ Ո՛չ հիմա։ Ո՛չ այն բանից հետո, ինչ զգաց երեխայի սառը մատերը։
Երբ վերջապես հասան խրճիթին, որտեղ Աննան էր ապրում, նա քաշեց սայլակը դեպի ամենամեծ ծածկը՝ իրենց ժամանակավոր տունը՝ կազմված վրաններից ու ծովի փայտերից։
Ներսում պառկած էր Աննայի տատիկը՝ տատ Դը, ծածկված վերմակներով, հազիվ շնչելով։ Նրա հազը հնչում էր խրճիթի ողջ տարածքում, ու Աննայի սիրտը կծկվեց։
— Ես եկա, տատիկ, — շշնջաց նա։
— Ի՞նչ ես բերել, բալես,— ասաց տատիկը, երբ նկատեց սայլակը։ — Աստվա՜ծ իմ, էդ ի՞նչ ես քաշել էստեղ։
Աննան կծեց շուրթը, սիրտը արագ էր բաբախում։
— Նա վիրավոր է, իսկ երեխան… — ձայնը կոտրվեց, — երեխան չի արթնանում։
Տատիկ Դ-ի դեմքը փոխվեց՝ զարմանքից անցնելով խուճապի։
— Արագ բեր ներս, մինչև մեկը չտեսնի, — ասաց նա։
Նրանք միասին տղամարդուն տարան անկողին։ Խրճիթը լցվեց ծովաջրի ու արյան հոտով։
Մինչ տատիկ Դ-ն փորձում էր մաքրել նրա վերքերը, Աննան աչքը չէր կտրում երեխայից։ Ներսից վախն էր ուտում նրան։
Նա ուզում էր հավատալ, որ երեխան պարզապես քնած է, որ մի քիչ անց կարթնանա ու կլացի, բայց սրտի խորքում գիտեր՝ ճշմարտությունը շատ ավելի ծանր է։
Ժամեր անցան։ Դրսում փոթորիկը դեռ շարունակում էր։
Հանկարծ տղամարդը շարժվեց՝ մրմնջալով․
— Հենրի…
Աննայի սիրտը սեղմվեց այդ անունից։
— Որտե՞ղ է իմ տղան,— մրմնջաց տղամարդը՝ դանդաղ բացելով աչքերը, լի շփոթությամբ ու հուսահատությամբ։
— Նա քեզ հետ էր, բայց հիմա չկա,— լացակումած ասաց Աննան։ — Ես փորձել եմ օգնել։
Տղամարդու դեմքը ծռվեց ցավից։ Նա նայեց այնտեղ, որտեղ երեխային էր գրկել, բայց գրկում ոչինչ չկար։
— Դու՞ ես նրան տարել,— մեղադրեց նա՝ խռպոտ, կոտրված ձայնով։
Աննան ցնցվեց, ներսը կարծես փշրվեց։
— Ո՛չ։ Ես երբեք երեխայի չեմ դիպչի։ Ես ձեզ այդպես գտա, — բացականչեց նա՝ հազիվ զսպելով արցունքները։
Տատիկ Դ-ն դանդաղ ձեռքը դրեց Աննայի ուսին։
— Մի լսիր, բալես։ Ցավն է խոսում նրա փոխարեն։ Դու ճիշտ ես արել, որ նրան ես բերել։
Տղամարդը մեղմացավ։ Նրա աչքերում մեղքի նշույլ հայտնվեց։
— Ներիր, — շշնջաց նա։ — Ես էլ չգիտեմ՝ ինչն է իրական։
Գիշերը շարունակվեց։ Աննան ու տատիկ Դ-ն խնամում էին տղամարդուն։ Խրճիթը լցված էր միաժամանակ ցավով ու հույսով։
Դրսում փոթորիկը կամաց-կամաց հանդարտվում էր, բայց նրանց ներսում շփոթությունն ավելի էր մեծանում։
Աննան չէր կարողանում ազատվել այն զգացումից, որ իրենց ճակատագրերը խառնվել են իրար ու այդ պահից ամեն ինչ փոխվելու է։
Օրերը անցնում էին՝ լցված շշուկներով ու վախերով։ Տղամարդը, որի անունը Դևիդ էր, կամաց-կամաց ուժ էր հավաքում։ Բայց նրա անցյալի ծանրությունը դեռ կախված էր օդում։
Նա պատմում էր իր որդու՝ Հենրիի մասին, որը կորել էր ծովի մթության մեջ, ու դավաճանության մասին, որը նրան հասցրել էր այս վիճակին։
Աննան լսում էր, սիրտը կծկվում էր նրանից լսածից՝ ցավից ու կորցրած սիրուց։
Բայց իրենց փոքրիկ ապաստարանից դուրս աշխարհը փոխվում էր։ Լուրերը, թե Դևիդը ողջ է, տարածվում էին ամբողջ Էդեն ծոցով։ Եվ այդ լուրերը հասան նաև նրանց, ովքեր ուզում էին նրա բերանը փակել։
Շերիֆ Բոլթոնը՝ իշխանատենչ մարդը, աչք էր դրել Դևիդի վրա։
— Նա փախստակ է,— հայտարարեց նա քաղաքի հրապարակում։ — Ով նրան թաքցնի՝ նույնքան հանցավոր է։
Քաղաքը բաժանվեց։ Մարդիկ տարակարծիք էին՝ ոմանք հավատում էին շերիֆին, մյուսները՝ ճշմարտությանը, որին ուզում էին հավատալ։ Դևիդի նկարով պաստառներ կախված էին ամեն պատին՝ հիշեցնելով այն խավարի մասին, որը սպառնում էր նրանց բոլորին։
Բայց Աննան չթողեց, որ վախը կառավարի իրեն։
Նա կանգնեց Դևիդի կողքին՝ իր փոքրիկ մարմնով, բայց ամուր ոգով։
Երբ արևը մայր էր մտնում ծոցի վրայով, Աննան իր ու Դևիդի առաջ երդվեց։
Նա երբեք թույլ չէր տա, որ Դևիդին վերցնեն։ Նա կպայքարեր ճշմարտության ու սիրո համար, որը միավորել էր նրանց՝ ամեն ինչի հակառակ։
Այդ գիշեր, երբ նրանք գրկած նստած էին խրճիթում, փոթորիկը վերջապես անցավ։
Սկսվեց ուժեղ անձրև, որ լվանում էր հին ցավն ու վախը։
Բայց խրճիթի ներսում հույսը դեռ վառվում էր՝ ինչպես մոմի բոց մթության մեջ։
Դևիդը տվեց Աննային իր ժամացույցը։ Նրա ձայնը հանգիստ էր, բայց լի վճռականությամբ․
— Միասին կհաղթահարենք ամեն ինչ։
Աննան գլխով արեց՝ սրտում ծնված ուժով։
Նրանց միացնում էր մի կապ՝ կոփված փորձությունների կրակից, մի խոստում՝ երբեք չհանձնվել։
Առավոտյան, երբ Էդեն ծոցում լուսաբաց եղավ, աշխարհը կարծես նորից ծնվեց։ Փոթորիկը անցել էր, բայց նրանց պայքարը նոր էր սկսվում։
Աննան ու Դևիդը դուրս եկան լույսի տակ՝ պատրաստ ամեն դժվարության։
Նրանք պիտի պայքարեին Հենրիի հիշատակի, իրենց փրկած սիրո և այն ճշմարտության համար, որը մի օր պիտի փայլեր ամեն խավարից վառ։
Այդ պահին Աննան հասկացավ՝ իրենց պատմությունը դեռ չի ավարտվել։ Ծովը նրանց միավորել էր, և հիմա պահանջում էր, որ նրանք միասին կրեն իրենց ճանապարհի ծանրությունը։
Նրանք քայլեցին առաջ՝ դեպի մի ապագա, որտեղ անգամ ամենադաժան փոթորիկը չէր կարող կոտրել այն, ինչ նրանք արդեն միասին էին ստեղծել։
