Տունը հավաքեցի, սեղան գցեցի, սպասում էի, որ գոնե աղջիկս ու փեսաս Ամանորին կգան, բայց․․․Աղջիկս 6 տարեկան էր, երբ կինս
մա հա ցավ։ Դրանից հետո ես ոչ մի օր չեմ ապրել ինձ համար։ Կնոջս հու ղարկավո րության ժամանակ ես նրան խոստացա, որ մին
չև իմ օրերի վերջը հոգ կտանեմ մեր աղջկա մասին և կսիրեմ նրան մեր երկուսի համար։
Աղջիկս լավ էր սովորում, օգնում էր ինձ տանը, եփում էր կնոջս պես՝ համեղ — մատներդ կլիզես։ Անցավ ժամանակ, աղջիկս մեծա-
ցավ, ինքնուրույն ընդունվեց համալսարան։ Ավելի ուշ նա հանդիպեց մի երիտասարդի և շուտով ծանոթացրեց ինձ նրա հետ։Նա ինձ
լավ տղա թվաց, և ես շատ ուրախացա, երբ երեխաներն ասացին, որ հարսանիքից հետո որոշել են ինձ հետ ապրել։
Այս հարսանիքից հետո էր, որ ամեն ինչ սխալ ստացվեց։ Փեսան անընդհատ կոպիտ էր ու բղա վում էր ինձ վրա… Այդ իսկ պատճա-
ռով, երբ աղջիկս առաջարկեց վաճառել մեր երկու սենյականոց տունը և մեծ բնակարան գնել մայրաքաղաքում, ես դրեցի մեկ պայ
ման՝ մենք պետք է գրանցենք բնակարանն իմ անունով:Փեսաս, ինչպես սպասվում էր, սկսեց բղ ավել, Ես նրանց ուղիղ ասացի.
-Ինձ երաշխիք է պետք, որ ծերության օրոք փողոցում չեմ մնա։ Աղջիկս և նրա ամուսինը հավաքեցին իրենց իրերը՝ միաժամանակ
ինձ վի րա վորելով բոլոր տեսակի անպատիվ բառերով, և երկու օր անց նրանք տեղափոխվեցին քաղաք: Դրանից հետո աղջիկս ընդ
միշտ մոռացավ իմ գոյության մասին,բայց հոգուս խորքում ես հույս ունեի, որ աղջիկս կհասկանա ինձ և կգա տեսակցության:
Այս վիճաբանությունից մի քանի ամիս անց իմ ծննդյան օրն էր՝ տարեդարձ, 60 տարի։ Վստահ էի, որ դուստրս ինձ կզարմացնի, ուս-
տի մաքրեցի ամբողջ տունը, եփեցի դստերս սիրելի ուտեստները, հագնվեցի ու նստեցի սեղանի մոտ։ Փաստորեն, աղջիկս այնքան
վիրավորված էր ինձանից, որ նույնիսկ չցանկացավ շնորհավորել ինձ հեռախոսով:
