Պատահական մտա տուն ու լսեցի կնոջս ու զոքանչիս խոսակցությունը․․․Շոկի մեջ եմ,չէի ուզում հավատալ ականջներիս։Ես հանդի-
պեցի մի գեղեցիկ աղջկա, իսկ հետո ամուսնացանք։ Այնուամենայնիվ, մենք մեծ հարսանիք չենք արել: Նա հոսթելից տեղափոխվեց
ինձ մոտ։ Մենք միայն մեկ անգամ ենք տեսել միմյանց ծնողներին։
Մենք նշանվելուց հետո այցելեցինք նրանց։Հետո ծնվեց մեր աղջիկը։ Նա լավ ու շատ խելացի երեխա էր։ Մենք պարզապես սիրում
էինք նրան: Մի օր մեզ հյուր եկավ կնոջս մայրը։ Շուտ հասա տուն և շատ հետաքրքիր խոսակցություն լսեցի։
-Լսիր,, քո ամուսինը գիտի՞, որ դու որդի ունես: -Մամ, եթե իմանա, կթողնի ինձ։Մայրիկ, նա ինձ լքած տղամարդուց է, դու լավ գիտես,
որ ես չկարողացա նրան պահել։ Եվ երբ ես դա հասկացա, արդեն ուշ էր։ Ես ներս մտա և հարցրի կնոջս. «Սիրելիս, կա՞ ինչ-որ բան,
որ ուզում ես ինձ ասել»:
Նա լաց եղավ և պատմեց ինձ իր պատմությունը: Պարզվեց, որ նրա տղան մեր աղջկանից երկու տարով մեծ է։ Հետո ես առաջարկե-
ցի որդեգրել նրա որդուն։ Հաջորդ օրը գնացինք մանկատուն։ Մենք չգիտեինք, թե արդյոք ճիշտ ենք անում:Երկու ամիս անց մենք
լրացրինք բոլոր անհրաժեշտ փաստաթղթերը և տղային տարանք մեր տուն։
Սկզբում տղան շատ զուսպ ու լուռ էր։Ես սկսեցի ավելի շատ ուշադրություն դարձնել նրան։Երբեմն շատ ավելին, քան դստերս: Տղան
շուտով սկսեց ինձ հայր անվանել: Վեց ամիս անց նա անճանաչելի էր, դարձավ բաց, ժպտերես ու կենսուրախ տղա։ Մենք դարձել
ենք երջանիկ և ամուր ընտանիք։ Ես չեմ հասկանում, թե ինչու էր կինս վախենում էր պատմել ինձ և կիսվել իր անցյալով: Եթե չլիներ
զոքանչս, ապա այս հրաշալի տղան՝ կմնար մանկատանը:
