…և կարծես եռման ջուր լցվեց ինձ վրա: Այդ պահին չիմացա ինչ անել, ուղղակի դուռը փակեցի նրա առաջ: Ես մինչ օրս հիշում եմ այդ խեղճ հայացքը և աչքերի լղոզված շպարը…
Ես տեսա պատուհանից, թե նա ինչպես դուրս եկավ շքամուտքից, նստեց շենքի դիմացի նստարանին: Մեծ դժվարությամբ էր քայլում, հղիության վերջին շրջանն էր:
Երբ երեկոյան եկավ ամուսինս, ես չսպասեցի, որ նա առաջ գա: Միջանցքում ասացի, որ իր սիրուհին էր եկել.
–Սիրուհիդ էր եկել, ասաց, որ քեզանից հղի է:
Ինձ պետք էր, որ ամուսինս անակնկալի գա, որ ես իր ռեակցիայից հասկանամ, նա ստում է թե ոչ: Ամուսինս մի պահ քարացավ, իսկ հետո ծիծաղելով ասաց.
–Ի՞նչ ես խոսում: Իմ կյանքում ոչ ոք չկա: Ես միայն քեզ եմ սիրում:
Բայց ես հենց այդ ծիշաղից էլ հասկացա, որ նա ստում է: Մի քանի օր անց իմացա, որ մինչև ես աշխատում էի երկու հերթափոխով, որ ապահովեմ այդ անպետքին, նա հանդիպում էր երիտասարդ աղջկա հետ:
Այսքանով մեր ընտանեկան կյանքն ավարտվեց: Ցավալի էր, բայց սա է մեր իրականությունը…
