Պատրաստվում էի ամուսնանալ ու հարսանիքիս ընդամենը մի քանի ժամ էր մնացել: Գիշեր էր, ամեն բան պատրաստել դրել էինք, որ առավոտը սկսենք մեր գործը: Էն էլ տեղս չէի գտնում: Մտքերով ընկա ու սկսեցի լացել: Հիշեցի ինձ մերոնց հետ, էս տաբը ու էն մտքից, որ էլ ստեղ չեմ աօևելու տեղս չէի գտնում, որ գնալու եմ այլ ընտանիք: Սլսեցի հեկեկալով լացել: Ահավոր վիճակում էի, ոչ մեկ չէր կարում հանգստացներ:
Մերոնք էլ տեսան, որ լացում եմ, մտածեցին լուրջ բանա եղել, ասեցի պատճառը ծիծաղեցին, մամաս ասեց մի նեղվի քո սիրած մարդու հետ ես ապրելու սաղ լավա լինելու, մի մտածի, նույն երկրում ենք, իրար ամեն օր էլ կտեսնենք: Պապաս էլ կատալով ասեց պետք լինի սաղ կչեղարկենք, մի լացի: Գնա լվացվի քնի, որ վաղը լավ օրա ու սաղ կյանքիդ ամենալավ օրնա լինելու: Էդ խոսքերն ինձ ուժ տվեցին, թե չէ մեղքի զգացում ունեի ու դժբախտ էի ինձ զգում: Հարսանիքիս օրը էտ մասին չմտածեցի, էլի հուզվում էի շատ, բայց ամեն ինչ անցավ, պապաս ու մամաս էլ ժպուտով էին ուուրախ տրամադրությունս տեղը մնաց: Հիմա շատ երջանիկ եմ:
ՇԱՐՈՒՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ——> Այստեղ
- Частичное или полное опущение края верхнего века, что приводит к ухудшению качества зрения и головным болям;