Հայրս 2-3 օրը մեկ մի քանի ժամով տանից գնում էր անհայտ ուղղությամբ․Որոշեցի հետևել նրան ու իմանալ թե ուր է գնում․ Այն, ինչ
պարզեցի, ինձ ուղղակի շոկի ենթարկեց․․․․․․Արդեն տասը տարեկանում ես սիրում էի օգնել մորս: Եղբայրս, ինչպես միշտ, խաղում
էր մոտակայքում կամ ընկերների հետ վազվզում ինչ-որ տեղ։
Մայրիկս խոհանոցում զբաղված էր ճաշ պատրաստելով: Օրը մոտենում էր դեպի երեկո։ Այսպիսով, հայրիկս տուն եկավ աշխատան-
քից:Հոգնած, լուռ նստեց սեղանի մոտ և կերավ թարմ եփած բորշը։ Մոտակայքում նստած էինք ես ու մայրս եղբորս հետ։Մայրիկս
նայեց հայրիկիս աչքերին.
-Ինչ է, էլի գնալու ես:
-Այո,- հանգիստ պատասխանեց հայրս՝ շարունակելով ընթրել։
Այսպիսով, շաբաթը երկու անգամ հայրս մի քանի ժամով անհետանում էր տնից ինչ-որ տեղ, իսկ հետո ուրախ վերադառնում։ Մայ-
րիկս ակնհայտորեն վր դովվում էր։ Բայց նա ուշադրություն չէր դարձնում դրա վրա.
-Ուր է գնում մեր հայրը,- ես հարցրեցի: -Գնում է սիրուհու մոտ,- նորից դ ժգոհ պատասխանեց մայրս։
Ընթրիքն ավարտվեց այս զրույցով: Մայրիկս, ինչպես միշտ, շարունակում էր խռովել խոհանոցում։ Հայրս հրաժեշտ տվեց մեզ և ան-
հետացա վ դռնից դուրս։ Ես շտապեցի նրա հետևից: Ես հասա գրեթե փողոցի վերջում, այստեղ նա մտավ մի երկհարկանի տուն։ Ես
նույնպես բացեցի ծանր դուռը և հետևեցի նրան։
Նա աստիճաններով բարձրացավ երկրորդ հարկ և մտավ մեծ սրահ։Մի լավ հագնված կին քայլեց դեպի նա։Նա տեսավ ինձ, երբ ես
տատանվելով հենվեցի պատին, մտածելով, թե ինչ անել հետո.
-Հանգիստ ներս մտիր,- ասաց նա ինձ ժպտալով և առաջ անց ավ:
Ես ներս մտա։Իմ առջև բացվեց մի մեծ դահլիճ, որը մասամբ լցված էր աթոռներով։Հայրս արդեն բեմում էր։Հանգիստ սեղմվեցի շար-
քերի արանքում ու նստեցի հարմար տեղում, որ հայրիկս պարզ երևա։ Դա փոքրիկ դրամատիկական թատրոն էր։ Հռոմի պապը
սկսեց երգել արիան։Նրա ձայնը լցվեց դահլիճը և կարծես բարձրաց ավ, ինչ-որ տեղ դեպի երկինք։
Նրա դեմքը ոգ եշնչված էր, աչքերը փայլում էին։ Իսկ դահլիճը պատվել էր հավաքվածների ծափահարություններով։Ես շատ ուրախ
էի լսել հայրիկիս երգը: Նրանից դեռ նման երգ չէի լսել։ Փորձը շարունակվեց ավելի քան 2 ժամ: Ես խորասուզված սրտով լսեցի հորս։
Հպարտ էի, որ այսպիսի հայր ունեմ։Նա, իհարկե, ինձ տեսավ։
Ի վերջո, փորձին շատ մարդ չկար։ Երևում էի, նա նույնպես գոհ էր,որ ես այդպիսի զարմանքով լսեցի նրա երգը։ Հայրիկիս հետ տուն
վերադարձա։ Հիմա հասկանում եմ, թե ինչու էր մայրս մի փոքր բարկացած։ Նա խանդում էր հորս թատրոնի պատճառով, քանի որ
նա իսկապես լավ էր զգում այնտեղ։ Նա երջանիկ էր այնտեղ։
