Վերջին օրերը շատ ծանր էին բոլորիս համար: Անհնար է հանգիստ ապրել ւ քնել, երբ գիտես սահմանին ինչ է կատավում, թե մեր տղաներն ինչ մարտեր են մղում ու քանի զոհ ունենք այդ ամենի արդյունքում: Ես 2020-ից հետո տեղս չեմ գտնում:
Շատ անհանգիստ ու ճինշված եմ ինձ զգում, բայց վերջին օրերին այդ ամենը հասել է անասելի վիճակի: Ես չեմ կարողանում ապրել ու որոշում եմ կայացրել, որը փոփոխությա ենթակա չէ, ինչքան էլ որ իմ ընտանիքը դեմ լինի դրան:
Երկու օր առաջ ընտանիքիս հայտնել եմ, որ սահման եմ գնալու՝ բժշկական օգնություն ցուցաբերելու և թիկունքում զինվորներին օգնելու համար: Ընտանիքս դեմ է: Ես երեխաներ չունեմ, ամբողջ կյանքում ապրել եմ քրոջս ու եղբոր երեխաների համար ու ամեն ինչ արել եմ նրանց համար:
Հիմա ուզում եմ ազգիս մյուս երեխաների համար օգտակար լինել, նրանք էլ են իմը: Ես որոշել եմ նրանց մայրություն անել ու խնամել, եթե իմ օգնության կարիքը լինի:
Ես կորցնելու բան չունեմ: Միակ բանն իմ հայրենիքն է, որն այսօր վիրավոր է ու օգնության կարիք ունի: Ես ուզում եմ օգնել ինչով կկարողանամ: Պետք լինի կխնամեմ վիրավոր տղաներին, պետք լինի ճաշ կպատրաստնեմ, պետք լինի նրանց շորերը կլվանամ, մի բան կգտնվի ինձ համար, որով կօգնեմ նրանց: Ես այնտեղ ավելի շատ եմ հիմա պետք, քան տանը նստած: Ես որոշել եմ, սահման եմ գնալու:
