Ես աշխատում եմ որպես շտապ․օգնության բժիշկ. Հերթափոխի ժամանակ շատ հիվանդներ եմ տեղափոխել, բայց այս մեկը․․․Այս մի կանչը փոխեց ողջ կյանքս

Ես աշխատում եմ որպես շտապ․օգնության բժիշկ. Հերթափոխի ժամանակ շատ հիվանդներ եմ տեղափոխել, բայց այս մեկը․․․Այս մի կանչը փոխեց ողջ կյանքս

Ես աշխատում եմ որպես շտապ․օգնության բժիշկ. Հերթափոխի ժամանակ շատ հիվանդներ եմ տեղափոխել, բայց այս մեկը․․․Այս մի
կանչը փոխեց ողջ կյանքս։Ես աշխատում եմ որպես շտ ապօգնության բ ուժաշխատող: Շատ հի վանդներ ենք տեղափոխում, օրեր
են լինում, երբ ճաշելու ժամանակ չի լինում։ Բոլոր փոփոխությունները նման են իրար, զանգեր, ծանր հիվանդներին տանում ենք հի
վանդանոց, հետո էլի զանգ և այլն։

Բայց մի կանչ ընդմիշտ հիշվեց: Երբ մոտեցանք բնակարանին, դուռը բացեց մի կարճահասակ, գունատ աղջիկ։ Իսկ զանգը վեց ամ-
սական երեխա էր արել։Սկզբում չէին հասկանում, փնտրում էին, թե որտեղ է փոքրիկ տղայի մայրը։Պարզվեց, որ նա մայրն է։ Մերու-
ժանը թո քաբո րբ ուներ, ուստի մորը խնդրեցին արագ պատրաստվել հ իվանդանոց հասնելու համար, քանի որ փոքրիկը վատ տեսք
ուներ։

Մենք շտապեցինք հի վանդանոց և օգնությունը ժամանակին ցուցաբերվեց։ Մենք նորից գնացինք այլ կանչերով: Ես չէի կարող մոռա
նալ մեծ աչքերով գունատ աղջկա մասին։ Նրա ինչ-որ կերպ հուզեց ինձ, գուցե այն, որ նա անպ աշտպան էր։Հաջորդ հերթափոխից
հետո գնացի մանկական հի վանդանոց, որտեղ նրան տարան երեխայի հետ։Ես գտա հիվանդասենյակը, որտեղ նրանք պառկած էին
և սիրտս արագ բ աբախեց, երբ տեսա այդ փոքրիկ, փխրուն աղջկան՝ երեխային գրկին:

Ես նրանց կաթ, մրգեր էի տարել։ Նստեցինք, խոսեցինք, անունը Կարինե է, ամուսնացած չէ, Մերուժանի հայրը, հենց երեխան ծնվել
է, իրենց համար բնակարան է վարձել, վեց ամսվա համար վճարել ու այլևս չեն տեսել նրան։Բնակարանի սեփականատերն արդեն
զանգահարել էր նրան վճարել, կամ տեղափոխվել բնակարանից։ Բայց Կարինեն գնալու տեղ չուներ,ծնողները չէին ուզում նրան ճա-
նաչել, այն բանից հետո, երբ նա հղ իացել է։

Աղջկան ոչ ոք չէր այցելում, նա ընկերուհի է ունեցել, բայց ամուսնացել է ու ամուսնու հետ մեկնել այլ քաղաք։Երկու շաբաթ անց, երե-
խան առողջացավ, պետք է տուն գնային,բայց ուր։Կարինեն մռայլ նստած էր մա հճակալին,երբ ես մտա հի վանդասենյակ։ Մերուժա-
նին գրկած՝ ես նրան ասացի,որ տաքսին սպասում է և ինքն արագ պատրաստվի, և գնացի, որ հետագայում հարցեր չլսեմ։

Կարինեն լուռ նստեց տաքսի, ոչինչ չհարցրեց։ Մի անգամ նա հարցրեց, թե ուր ենք գնում, ինչին ես պատասխանեցի՝ անակնկալ է։
Նրանց մեքենայով տարա իմ բնակարան, և առաջին բանը, որ արեցի, խնդրեցի ինձ հետ ամուսնանալ: Դրանից չորս տարի է անցել,
վերջերս մեր ընտանիքը մեծացել է, դուստր է ծնվել։ Ես սիրում եմ կնոջս, սիրում եմ երեխաներիս:

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
ՀԵՏԱՔՐՔԻՐ ԺԱՄԱՆՑ