Սաղ կյանքս զզվել եմ երկերսանի մարդկանցից ու թարսի պես միշտ հանդիպել եմ տենցներին։ Վատը էնա, որ իմ բարեկամներն են եղել։ Մի քանի տարի առաջ շատ վատ պայմաններում էինք ապրում, օրվա հացի կարոտ էինք, մի կերպ էինք յոլա գնում։ Ու էդ ժամանակ բարեկամներիցս ոչ մեկ մեզ չէր հիշում, հենց օգնություն էի խնդրում բոլորը ցրում էին։
Իսկ հիմա, որ գործերս լավացելա, ոչ մի բանի կարիք չունենք ու լավ ապահովված ենք, հանկարծ սաղ բարեկամներս հիշել են ինձ։ Օրը մեկը զանգումա ու մի բան ուզում, ես էլ իրանց նման ցրում եմ, որովհետև երբեք չեմ մոռանա իրանց արածը
