18 տարեկանում պատահաբար իմացա, որ հայրս ինձ հարազատ չէ․ Նա մորս հետ ծանոթացել է, երբ ես արդեն․․․ Ես շոկի
Ծնողներս որոշե ցին, որ ես արդեն մեծ եմ, և ճշմարտությունն իմա նալու իրավունք ունեմ: Եվ ավելի լավ է, որ դրա մասին իմա-նալ նրանցից, այլ ոչ ուրիշ մարդկանցից: Ասացին, որ ինձ չեն մեղա դրի, եթե ցանկանամ գտնել կենսաբանական հորս: Ես շոկի մեջ էի: Ամբողջ գիշեր մտորումների մեջ էի և չէի կարողանում քնել: Գլխումս խառնթաշփոթ էր: Հարազատ հա՞յր…ինչպիսի՞նն է նա…իսկ գուցե զղջում է արածի համար, գուցե ուրախ լինի՝ տեսնելով ինձ, իսկ եթե ոչ…
Արտասվում էի և մտածում, թե ինչու ինձ հետ եղավ այս ամենը: Ամեն ինչ այն քան լավ էր…մի՞թե այս ամենը սուտ էր, մի՞թե մենք ընտանիք չենք…Իսկ հետո ես սկսեցի մտածել իմ իսկական հոր մասին: Ես հիշ եցի, թե նա ինչ պես էր ինձ հետ մինչև գիշերվա 1-2ը դասեր անում, ինչպես էր ինձ դպրոց ուղեկցում, ինչպես էր այգիներ և սրճարաններ տանում:
Հիշեցի, ինչպես էին նրա ընկերոջ ավտոտ նակում գործ անում, իսկ ես՝ 6 տարեկան աղջնակս, կանգնած էի այնտեղ, և հանկարծ իմ կողմ թռավ մի կտոր տաքա ցած երկաթ, իսկ հայրս…բռնեց այն բաց ձեռքով: Մինչև հիմա նրա ձեռ քին մնացել է սարսա փելի այրվածքի սպին:
Հիշեցի, թե ինչպես հայրս, ով ամբողջ կյան քում բացի ձվածե ղից ոչինչ չէր պատրաստել, սովո րեց թխել իմ սիրելի տորթը, որը դժվար էր գտնել խանութներում:Առավոտյան եկա խոհանոց, երբ հայրս սուրճ էր խմում, նորից տեսա ձեռքի սպին, գրկեցի նրան և ասացի, որ ես ուրիշ հայրիկ չունեմ և չեմ էլ ուզում ունենալ:
Այդ լուրն ինձ համար անհետևանք չմնաց. դրա շնորհիվ ես հասկացա, թե որքան շատ եմ սիրում ծնողներիս, և որքան շատ են նրանք սիրում ինձ:
