Սկեսուրս հասավ իր ուզածին, արդեն 3 տարի է ես ու ամուսինս բաժանվել ենք, բայց էլի ինձ հանգիստ չի տալիս․․․Չգիտեմ ինչ անեմ, ինչպես պրծնեմ էդ կնոջից

Սկեսուրս հասավ իր ուզածին,արդեն 3 տարի է ես ու ամուսինս բաժանվել ենք, բայց էլի ինձ հանգիստ չի տալիս․․․Չգիտեմ ինչ անեմ, ինչպես պրծնեմ էդ կնոջից։Արդեն երեք տարի է, ինչ ես ու ամուսինս բաժանված ենք։ Չեմ կարող ասել, որ նա վ ատ մարդ է, բայց մեր ընդհանուր կյանքը ի սկզբանե չստացվեց։

Համատեղ կյանքի ընթացքում պարզվեց, որ մենք շատ տարբեր ենք։ Մենք կենցաղային հողի վրա անընդհատ կոնֆլիկտներ էինք ունե նում, քանի որ մեր աշխարհայացքն ու խառնվածքը չէին համընկնում։ Ի վերջո, մենք որոշեցինք, որ պետք է բաժանվենք: Փաս տորեն, վերջին երեք տարին միայն ապացուցում է, որ մենք ճիշտ էինք այս հարցում։

Մենք լավ ենք ապրում իրարից առանձին։ Բնակարան ունեմ, լավ փող եմ աշխատում, տղաս ոչ մի բանի կարիք չունի: Ամուսինս եր բեմն այցելում է որդուն, ամենայն պատասխանատվությամբ ալիմենտ է տալիս, հանգստյան օրերին տանում իր մոտ։ Իմ կյանքը խա ղաղ ու հանգիստ կլիներ, եթե չլինեին սկեսուրիս մշտական ​​զանգերը։

Նա, հավանաբար, միակ մարդն է, ում դուր չի գալիս մեր ամուսնալուծությունը:

-Դե դու երջանիկ ես, չէ՞: Առանց տղամարդու կյանքը լա՞վ է։ Այդ դեպում ինչու՞ ես նրան ստիպում իր փողն ու ժամանակը ծախսել քո վրա: Այդ պատճառով էլ չի կարողանում դասավորել իր անձնական կյանքը:

Ես հոգնել եմ կրկնելուց,որ նախկին ամուսինս ամեն ինչ իր կամքով է անում:Ես նրանից նույնիսկ մեկ լումա չեմ պահանջել: Խնդրում եմ ինձ չանհանգստացնել: Բայց այդ կինը ինձ ընդհանրապես չի հասկանում, ես չգիտեմ, թե ինչ անեմ նրա հետ։