Մանկատանը մեծանալով 20 տարի փնտրել եմ ծնողներիս ու վերջապես գտա, բայց․․․Երբեք մտքովս չէր անցնի, որ գտնելուց հետո իրականությունը այդքան դաժան կլինի։Ես մեծացել եմ մանկատանը, ոչ մորս, ոչ հորս չեմ հիշում: Ինձ պատմել են, որ շատ փոքր եմ եղել, երբ ինձ բերել են մանկատուն, Էնքան փոքր, որ նույնիսկ քայլել չեմ կարողացել:
Մեծացա մանկատան սառը պատերի մեջ ու ըտենց էլ չիմացա, թե ինչա ընտանեկան ջերմությունը: Երբ իմ մոտ խոսում էին ընտա նիքից, ես ապուշի պես նայում էի, իմ համար էդ անհասկանալի բան էր: Հետո երբ մեծացա, ընկերներ ունեցա ու մեկ մեկ իրանց տուն հյուր էի գնում, հասկացա, թե ինչքան լավ բանա մամա ունենալը, որը միշտ դեզ սպասում ա, քո համար համով բաներ ա պատ րաստում:
Հետո սիրահարվեցի մի աղջկա: Շատ էի սիրում, ամբողջ օրը մենակ իրա մասին էի մտածում: Նրան սեր խոստովանեցի: Պարզվեց ինքն էլ իմ ննկատմամբ անտարբեր չի: Տարավ ծնողների հետ ծանոթացնելու: Մենակ մայրն էր տանը: Ինձ շատ վատ ընդունեց ու կարճ կոնկրետ ասեց, որ մանկատան որբ լակոտին աղջիկ չունի տալու, աստված գիտի թե ովքեր են իմ ծնողները, միգուցե մայրս անբա րո այական ա եղել, իսկ հայրս՝ հարբե ցող:
Ես շատ հուզված դուրս եկա իրանց տնից ու որոշեցի ամեն գնով գտնել կենսաբանական մորս: Ես կարողացա նրան գտնել, բայց երանի չգտնեի, ու չիմանայի, թե ովա իրականում մայրս: Մայրս իմ սիրած աղջկա մայրն էր, այսինքն, ոչ հարազատ: Ես շո կի մեջ եմ, երբեք մտքովս չէր անցնի, որ մայրը կարողա է այդքան չար լինել:
