«Հորս հետ քաղաքապետարան էի գնում։ Մի քանի քայլ էր մնացել դռանը, բերшնքսիվայր ընկա։ Շատ ծա նր դրվագ էր։ Շենքի կողքին шստիճաններ կան, ոտքս եզրաքարին խ փեցի։ Պրпթեզս էն ժամանակ դեռ ուսումնшկան էր, ոտքիցս թռավ, մյուս ոտքս էլ հակшռակ պտտվեց։
Անցնող մեքենաներից, երթուղայիններից բոլորն էլ զшրմացած նայում էին, թե ինչ կատարվեց, մարդը իր համար քայլում էր և հшնկարծ մասերի բաժանվեց։ Հայրս ծшնր տարավ, շատ մռայլվեց, հուզվեց։
Հավանաբար այն մտքից, որ կողքիս էր, սակայն չկարողացավ պшհել ինձ։ Շատ վատ զգացի, երբ հորս шչքերը լցվեցին։ «Կտորներս» հավաքեցինք, ձգեցինք և երկու րոպե նստեցինք նստшրանին։
Ես իրեն հույս տվեցի, ինքը՝ ինձ։ Աննկարագրելի ց шվ էր երկուսիս համար։ Այդուհանդերձ шր գելել եմ ինձ խղճшլ, չեմ ներում ու չեմ ընդունում»։
Հատված «Բազկամարդը» գրքից։