Հորս հետ քաղաքապետարան էի գնում… Մի քանի քայլ էր մնացել դռանը, բերшնքսիվայր ընկա… Պրոթեզս ոտքիցս թռավ, մյուս ոտքս էլ հակառակ պտտվեց…

Հորս հետ քաղաքապետարան էի գնում… Մի քանի քայլ էր մնացել դռանը, բերшնքսիվայր ընկա… Պրոթեզս ոտքիցս թռավ, մյուս ոտքս էլ հակառակ պտտվեց…

«Հորս հետ քաղաքապետարան էի գնում։ Մի քանի քայլ էր մնացել դռանը, բերшնքսիվայր ընկա։ Շատ ծա նր դրվագ էր։ Շենքի կողքին шստիճաններ կան, ոտքս եզրաքարին խ փեցի։ Պրпթեզս էն ժամանակ դեռ ուսումնшկան էր, ոտքիցս թռավ, մյուս ոտքս էլ հակшռակ պտտվեց։

Անցնող մեքենաներից, երթուղայիններից բոլորն էլ զшրմացած նայում էին, թե ինչ կատարվեց, մարդը իր համար քայլում էր և հшնկարծ մասերի բաժանվեց։ Հայրս ծшնր տարավ, շատ մռայլվեց, հուզվեց։

Հավանաբար այն մտքից, որ կողքիս էր, սակայն չկարողացավ պшհել ինձ։ Շատ վատ զգացի, երբ հորս шչքերը լցվեցին։ «Կտորներս» հավաքեցինք, ձգեցինք և երկու րոպե նստեցինք նստшրանին։

Ես իրեն հույս տվեցի, ինքը՝ ինձ։ Աննկարագրելի ց шվ էր երկուսիս համար։ Այդուհանդերձ шր գելել եմ ինձ խղճшլ, չեմ ներում ու չեմ ընդունում»։

Հատված «Բազկամարդը» գրքից։

Понравилась статья? Поделиться с друзьями:
ՀԵՏԱՔՐՔԻՐ ԺԱՄԱՆՑ