Տղուս մի ամիս առաջ եմ պսակել: Հարսս նորա օժիտ բերել: Ասեմ, որ ես հարսիս մորը ասում էի, որ օժիտ մոժիտի չեմ սպասում, տունը ինչ պետքա կա: Ասեցին չէ, մենք պահում ենք էտ ադաթը ննջարանի մեբել ենք բերելու մեկ էլ լվացքի մեքենա: Ասեցի լավ բարով խերով կտեղափոխվեն կտանեն հետները:
Հիմա օժիտը բերած օրվանից հարսիս լեզուն դառելա 10 մետր: Որտեղ նստի հելնի կասի իմ բերած օժիտովա էտ տունը տուն: Տեսքի եկավ հազիվ, թե չէ հին մեբելն ինչ էր, ովա հիմա տենց բան դնում տունը: Ու չի էլ նայում ես նստած եմ, լսում եմ, չեմ լսում: Ես էլ մի երկու անգամ լսեցի ձեն չհանեցի:
Էն օրն էլ հյուրեր ունեինք, էլի տարավ ննջարան ցույցա տալիս մեբելը ու էլի նույն բաներնա ասում, թե բա իրա բերած մեբելով էս տունը դառավ տուն և այլն: Ես էլ էլ չդիմացա, նախ հյուրերի մոտ էտ ինչ ասելու բանա, ու հետո ինչ էր ուզում դղյակ գար հարս: Ասեցի աղջիկ ջան, էս տանը ամեն ինչն էլ կար տեղը տեղին, ո չլիներ էլ ես չէի թողելու խնամիս առնի, ինքս էի առնելու, հիմա ինչի ես անընդհատ կրկնում, որ քո բերած մեբելովա տունը տուն: Ապրեն մամադ էլ պապադ էլ, բայց չի կարելի ավելորդություններ խոսել: Այ հենց տենց էլ ասել եմ, թող իմանա հիմիկվանից, որ սրա նրա մոտ, ամբաղ զամբաղ չեն խոսում:
ՇԱՐՈՒՆԱԿՈՒԹՅՈՒՆԸ ——> Այստեղ
