Հարսանիքից հետո հարսնացուի ծնողները սրտի դողով սպասում էին, որ ու որ է դստերը հետ կբերեն և ահա, թակում են նրանց
դուռը․․․Մի տղամարդ դուստր ուներ, մի հուրի-փերի, բայց անբան, ոչինչ անել չէր ուզում։ Շուտով հայտնվեց մի փեսացու: Մեծ հար
սանիք արեցին, ծնողները հարուստ օժւտ տվեցին իրենց դստերը, բայց սչտւմ մեծ վախ ունեին: Իրենց դուստրը անբան էր, ոչինչ
անել չէր ուզում:
Հարսանիքի հաջորդ օրը նրան սիրով հրավիրեցին սեղանի շուրջ՝ միասին ճաշելու: Մի քանի օր նրանք ոչինչ չէին ասում հարսին։ Չո
րրորդ օրը երեկոյան ամուսնու հայրը ասում է. ով ինչ արել է, այդ չափով էլ կճաշի:Ամեն մեկն ասաց,թե ինչ է արել,միայն նորահարսն
էր լռում։
-Իսկ դու ի՞նչ ես արել: -Ես պառկած էի:
-Դե, դու կգնաս կպառկես, իսկ մենք կճաշենք: Հաջորդ օրը հարսը գնաց ջուր բերելու։ Սկեսուրը կանչում է ճաշի։ Իսկ սկեսրայրը նո
րից հարցնում է, թե ով ինչ է արել։ Կինն ասում է.
-Ա՛յ, հարսն էլ ջուր է բերել։
-Ուրեմն նրան մեկ սափոր ջուր տվեք, իսկ մենք կճաշենք: Հաջորդ օրը սկեսուրը գնաց կովը կթելու, հարսը գնաց նրա հետևից։ Սկես
րայրը տուն մտավ ու հարցրեց- Ո՞վ ինչ արեց։
-Մեր հարսը այսօր կովին կթել է,- ասում է սկեսուրը:
-Մի սափոր կաթ տուր նրան, թող խմի: Հարսը տեսավ, որ պետք է ավելին անել։ Հարցնում է սկեսուրին, թե ինչ անել:
Տանը շատ գործ կա, պետք է եփել, մաքրել։ Չորրորդ օրը նորից սկեսրայրը.
— Ով աշխատել է, թող նստի հաց ուտելու։
Հարսը նույնպես սեղան նստեց, քանի որ ճաշը վաստակել էր։ Հայրը գնաց խնամու տուն՝ տեսնելու, թե ինչպես է այնտեղ ապրում իր
աղջիկը։ Աղջիկը աշխատում էր այգում: Նա նստեց զարմացած, աչքերին չէր հավատում, դուստրն աշխատում էր առանց դժկամութ-
յան և նա կամացուկ ասաց նրան. «Վերցրու, հայրիկ, սոխը կտրատիր, որովհետև այստեղ այդպիսի մարդիկ, եթե չաշխատես, քեզ
ուտելու բան չեն տա։
Ով չի աշխատում, չպետք է ուտի:
