Երբ ես փոքր էի, ինձ գցեցին մանկատուն, ոչ ոք իմ մասին չհիշեց, բայց․․․Տարիներ անց երբ մեծացա ու դարձա կայացած տղամարդ
ու հաջողակ բիզնեսմեն, բոլոր հարազատներս հերթով սկսեցին հիշել ինձ։Ծնողներս լավ էին վաստակում, մենք լավ էինք ապրում:
Մեր տանը միշտ շատ հյուրեր կային: Ես հիշում եմ, որ ծնողներս օգնում էին բոլորին:
Ես 14 տարեկան էի, երբ ծնողներս մա հա ցան ավտո վթա րից: Հարազատներիցս ոչ ոք անգամ չէր ուզում լսել իմ մասին։Ինձ տեղա-
վորեցին մանկատանը։ Ինձ համար շատ դժվար էր մանկատանը:Մեր տան մոտ գտնվող խանութի աշխատողներից մեկը պատահա-
բար իմացավ, որ մանկա տանն եմ ու ինձ տարավ իր տուն:Նա ասաց, որ իմ ծնողները շատ են օգնել իրենց և իր պարտքն է հոգ տա-
նել իմ մասին:
Նրանք շատ հարուստ չէին, բայց հոգ էին տանում իմ մասին: Ես ընդունվեցի համալսարան: Նրանք վճարեցին իմ ուսման վճարը: Նր
անք ինձ չէին տարբերում իերնց սեփական երեխայից: Հիմա ես արդեն 28 տարեկան եմ։Աշխատում եմ հեղինակավոր օֆիսում, նաև
ունեմ իմ բիզնեսը: Ես վճարում եմ նաև իմ կրտսեր քրոջ կրթության համար։Ինձ համար այս բոլորովին անծանոթ մարդիկ ընտանիք
են դարձել:
Նրանք ինձ համար արեցին ավելին, քան իմ հարազատները: Ի դեպ, նրանք իմացան, որ հաջողակ բիզնեսմեն եմ դարձել, գործերս
լավ են ու սկսեցին հայտնվել: Բայց ես նրանց ասացի, որ նրանց հետ գործ ունենալ չեմ ցանկանում: Գուցե, իհարկե, ինչ-որ մեկը ինձ
դա տա պարտի, գուցե ես սխալվում եմ։ Բայց նրանք ինձ թողեցին կյանքիս ամենադժվ ար պահին և ես երբեք չեմ մոռանա այն օրե-
րը, որ անցկացրել եմ մանկատանը: