Ինձ շատ են հոգնեցրել խելացի խորհուրդ տվողները, ովքեր բարկանում են, որ ես հորս ծերանոց եմ հանձնել: Այո, ես դա արել եմ, և բոլորովին էլ չեմ զղջում:
Կարծու՞մ եք, անշնորհակալ զավակ եմ…կարդացեք իմ պատմությունը:
Ես մեծացել եմ սովորական ընտանիքում, նույնիսկ այսպես կոչված՝ բարեկեցիկ: Հայրս ոչ ծխում էր, ոչ խմում: Սակայն մինչ դեռահասության տարիքը ես լավ էլ գիտակցում, որ հայրս ինձ չի սիրում: Չէի հասկանում, թե ինչի համար է նա ինձ այդպես վերաբերվում:
Ոչ, նա ինձ վրա երբեք ձեռք չի բարձրացրել, բայց փոխարենն այնպես էր գոռում, որ մեր տան պատերը դողում էին: Ամեն ինչում միշտ ես էի մեղավոր՝ լիներ դա վեճ ծնողներիս միջև թե աշխատավայրում առաջացած խնդիրներ:
Մի օր էլ նա կոտրեց հեռախոսս,միայն նրա համար, որ ես միաժամանակ երաժշտություն էի լսում և դասերս անում:
Նա երբեք ժամանակ չուներ ինձ համար: Հայրս ներկա չէր նույնիսկ իմ ավարտական երեկոյին: Ես գիտեի, որ երբ գամ տուն, նա ինձ վրա բարկանալու է, որ ուշ եմ վերադարձել:
Հիշում եմ, որ 17 տարեկանում ցանկանում էի ամռանն ինչ-որ տեղ աշխատել, բնականաբար, նա արգելեց: Ինչպես միշտ գոռաց և փակեց դուռը:
Ես արդեն 9 տարի ամուսնացած եմ, որդիս այս տարի կդառնա 7 տարեկան: Սակայն հայրս միշտ դեմ է եղել մեր հարաբերություններին այն պատճառով…որ ամուսինս չի ծառայել բանակում:
5 տարի առաջ մենք պատրաստվում էինք վերանորոգել մեր տունը: Մայրս ասաց, որ փորձեմ հաշտվել հորս հետ՝ խնդրելով նրան մեզ օգնել: Սակայն ի պատասխան իմ խնդրանքի՝ հայրս մեզ վիրավորեց և դուրս հանեց: Դրանից հետո նա 3 օր շարունակ գալիս էր մեր տուն, որպիսի ասի, թե մենք որքան անուղեղ և տկար ենք:
Արդյունքում ես ու ամուսինս ինքներս ամեն ինչ արեցինք:
Ես իսկապես շատ անգամներ եմ փորձել նրա հետ լեզու գտնել, բայց արդեն հոգնել եմ թակել այն դուռը, որը երբեք չի բացվի իմ առջև…
Ինձ համար արդեն միևնույնն է:
Անցյալ տարի մահացավ մայրս, իսկ հորս առողջական վիճակն այնքան էլ լավ չէ: Ես տարա նրան ծերանոց: Ես իհարկե կկատարեմ բոլոր անհրաժեշտ վճարումները, սակայն ինքս երբեք չեմ խնամի նրան:
Եթե դուք չփոխեցիք ձեր կարծիքը և ինձ շարունակում եք անշնորհակալ համարել, ապա գուցե հենց այդպես էլ կա…
