Գիտեմ անտարբեր կանցնեք ու չեք էլ կարդա, բայց կուզեի իմանաք ինչ ա զգում սահմանին կանգնած զինվորականի կինը… Ամուս-
նուս վերջին խոսքերն են ինձ ուժ տալիս, թող ձեզ էլ ուժ տան. Սիրեք ու հպարտացեք ձեր զինվորներով.Հետո կարողա ուշ լինի։Ամու-
սինս պայմանագրային զի նծառայողա: Ես ամուսնանալուց գիտեի, որ հեշտ չի լինելու իմ կյանքը: Մյուսների պես անհոգ չեմ լինելու:
Բայց հենց էտ էր ինձ գրավում, որ ունեմ նվիրյալ ամուսին: Սաղ կյանքս սպասումով ու աղոթքներով եմ անցկացրել: Սահամնին մի
հատ լ արվածություն էր լինում տեղ չէի գտնում: Ու տենց ստրեսներով ու ապրումներով երեխեք եմ ունեցել ու մեծացրել:Ժամանակ
էր գալիս նեղվում էի, ասում էի երբ պիտի թոշակի անցնես: ԷԼ չեմ դիմանում: Ինչ հասկացանք մենք մեր կյանքից:
Սաղ կյանքներս անցավ ստեղից ընդեղ, սահմաններին ու պոստերում: Ասում էի, դու քո զինվ որներին ու հայրենիքդ ավելի ծատ ես
սիրում, քան ինձ ու երեխեքիդ: Ջղա յանանում էր, ասում էր չես հասկանում, որ ընտանիքը հենց հայրենիքիցա սկսում: Ու ձեր հան-
դեպ ունեցած սերնա, որ ուղղորդումա հայրենիք սիրել ու պաշտպանել հանուն ձեզ:Մի քանի օր առաջ էլի պոստեր պիտի գնար:
էտ օրը անընդհատ մի զգացում ունեի, որ պիտի փաթաթվեմ իրան ու ասեմ, որ շատ եմ սիրում ու հպարտանում իրանով: Ասեմ, որ
ինձ շատա պետք ինքը, որ առանց իրա ես չկամ ուղղակի: Բայց ինձ զսպեցի, չուզեից լարվեր դիրքեր բարձրանալուց առաջ ու մտա-
ծեր, որ նե ղված եմ: Ճանապարհել եմ տենց ու կռի վը սկսեց: Հիմա գլխիս եմ տալիս, չասած խոսքերիս համար,ամեն ինչ կտայի, որ
էտ օրը գրկեի իրան ու ասեի էն ինչ մտածում եմ:
Աստված եմ կանչում, որ անփորձանք լինի ու գա հասնի մեզ: Ահավոր օրեր էին, քանի օր լուր չունեինք իրենցի հետո զանգեց ասեց,
որ լավա: Ուշ ուշա զանգում, ու ահա վոր վ ատ եմ տանում: Երբեք մի զսպեք ձեզ ու ձեր զի նվորական ամուսիններին միշտ ասեք, որ
շատ եք սիրում ու հպարտանում: Մի օր կարողա ուշ լինի ուղղակի:
