Հարևանուհիս պատմեց, որ արդեն երրորդ անգամն է մեծացնում շուրթերը։ Մոտ 6 տարի առաջ մեր շենքում ապրում էր շատ տպավորիչ արտաքինով մի աղջիկ։ Առաջին իսկ հանդիպման ժամանակ նա ինձ ցնցեց իր արտաքինով։ Միշտ շքեղ էր հագնվում, գեղեցիկ կազմվածք ուներ, և երբեք տղամարդկանց կողմից ուշադրության պակաս չէր ունենում։
Մի օր խոսեցինք դիմահարդարման և կանացի խորամանկությունների թեմայի շուր, է նա այդ ժամանակ պատմեց, որ իրեն դուր չեն գալիս «թսկած» շուրթերը և նա շուտով շուրթերի մեջ ներարկումներ է անելու։ Իսկ ես այնքան հեռում եմ նման բաներից։
Նա պատմեց, որ արդեն մի անգամ արել է նմանատիպ ներարկում, սակայն արդյունքն իրեն չի գոհացրել․ շուրթերը շատ արագ են կորցրեց ձևը։ Ես չհասկացա, թե նրա ինչին է պետք այդ ամենը․ հարևանուհիս իսկապես գեղեցիկ էր, դեմքը հմայիչ է, իսկ դիմագծերը՝ ներդաշնակ։
Ծանոթս ի վերջո գտավ արտաքինը փոփոխելու եղանակ, այնպես, որ մշտապես ներարկումներ անելու կարիք չլինի։ Նա կոսմետոլոգի գտավ, ով պատմեց, որ ամենաանվտանգ և լավագույն միջոցը՝ պոլիմերային գելն է։
Որոշ ժամանակ անց մենք կրկին հանդիպեցինք։ Այս անգամ շուրթերն ավելի մեծ էին, արտահայտիչ և ․․․ անբնական։ Իմ կարծիքով, աղջիկը փոխվել էր, բայց․․․ դեպի վատը։
Հիմա կարծես դիմակ լիներ դեմքին։
Բայց ծանոթս շատ ոգեշնչված և ուրախ էր․ նա ասում էր, որ այժմ շուրթերը մագնիսի պես դեպի իրեն են ձգում բոլոր տղամարդկանց։
2 ամիս անց նորից պատահական տեսա հարևանուհուս․ այս անգամ շուրթերը, ինչը սպասելի էր, էլի էին մեծացել։ Իսկ շուրթերի տիրուհին միայն ուրախ էր իր կատարելագործումից։ Նույնիսկ այն փաստը, որ գելը 6 տարի անց պետք է հեռացնել վիրաբուժական ճանապարհով, նրան չէր վախեցնում։
Ես իհարկե դեմ չեմ, երբ մարդը արտաքինի մեջ որոշակի շտկումներ է անում, բայց երբ տարվում է դրանցով և կորցնում չափի զգացումը, դա չեմ հասկանում։ Ինչի համար անել նմանատիպ վիրահատություններ, եթե դրանից արտաքինդ միայն տգեղանալու է․․․
